هرچه می‌خواهم

اینقدر به انسان بودنمان افتخار کردیم که حیوان بودن هم از خاطرمان رفت…

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟»

از بهر چیست اینهمه شیون؟ فغان؟ جنون؟

اینجا مگر کجاست؟ مگر آخر غم است؟

امروز روز شادی آزادگان دهر

امروز روز گریه اهل جهنم است!

بیرون شدند دیو و دد از پشت نام دین

امروز روز آشکاری آن دین خاتم است

مومن بُدن به فرض که سخت است در زمین

انسان بُدن چه بود که انسان چنین کم است؟!

از دست مردمان ریا کار دین فروش

شیون کن ای زمان! که جهان گویی ابکم است…

باور نمیکنم

اینقدر ابلهند؟!

اینقدر ابلهند که وصف خدایشان

اینگونه می‌کنند

آنها خدایشان به عبادت نیاز داشت

از این سبب بیافرید بهر خودش بنده‌های خود

آنها خدایشان به زمان هم نیاز داشت

از این سبب فرشته و مامور هم گماشت

تا یاریش کنند

هر سال این همه اعمال بندگان

یک شب به پیشگاه خدا برده میشود!

گویی خدا همه‌ی سال خفته بود

جالب تر آنکه اگر این شبی که پیک

اعمال خوب و بدت جمع می‌کند

خواهش کنی ز او

شاید که اندکی به تو تخفیف هم دهد!

خواهش ز پیک حق به چنین سادگی بُوَد

یک ورد خاص هست

با اسم مستعار به نام دعای خوب

تنها همان بودش راه خواهشت!

این گونه ورد‌ها علاوه بر این هست بسیار

یک ورد بهر یکی قصر باشکوه

در سردر بهشت!

یک ورد هم برای رهایی ز هر گناه!

هر کار بد تو بکردی تمام شد

با ذکر خاص شب و روز و صد دعا!

آه ای خدای خوب چرا اینچنین کنند؟!

آه ای خدای خوب چرا اینچنین کنیم؟!

باور نمیکنم

اینقدر ابلهیم….

«می تراود مهتاب»؟

پس تراویدن کو؟!

این شب تار کجا مهتابیست؟!

«می درخشد شب تاب»؟

پس درخشیدن کو؟!

چشم، شب تاب کجا میبیند؟!

«نیست یکدم شکند خواب به چشم کس»، خواب؟!

«غم این خفته چند…»

خفته بودند ای کاش…

خویش بر خواب زدند این مردم!

لیک از غصه خویش و وطنم

«خواب در چشم ترم میشکند!»

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت؟ باکی نیست!

سلامت را بکن بگذر

نگه بر پیش پا کن گوشه چشمی به بالا هم

که شاید در میان ابر تاریک نفسهایت،

کسی دست محبت سوی تو دارد!

سلامت هم مثال صد سلام گرم دیگر در هوای سرد یخ بسته

سلامت گوش کس نشنیده شاید، تو شنیدستی سلامم را؟

مسیحای جوانمردت که شاید مرد روز پیش،

خودت ترسای پیر پیرهن چرکین دیگر شو!

هوا سرد است؟ آری! ناجوان مردانه؟ میدانم!

بیا گرما بده بر خیز آتش شو!

بیا سرخی آتش را نشان ده سرخی سرمای، رسوا کن

به امید سحر نتوان نشست امروز، غوغا کن!

بیا من منتظر میمانم ای مهمان

حسابم ذره ای از تو، که من را بر فروزد، بس!

چه خوش وامت ادا کردی بیا من چشم در راهم…

———————————–

پ.ن : قبلش اگه نخوندید شعر زمستان اخوان رو بخونید: زمستان

نمیدانم که بعد از مرگ دنیاییست یا نه؟!

نمیخواهم بدانم زندگانی چند روز است

نمیخواهم برای “لحظه ای دیگر” بیندیشم

و این دنیای فانی بگذرد حتی به این قیمت!

نمیخواهم زمان اینجا بماند، در پِیَش باشم

نمیدانم چرا مردم نمیمانند آرام و صبور اینجا؟!

چرا در پشت خط آرزوهاشان نمیخندند

و هر آن پیشتر، پای برهنه، بیشتر خسته

زمان را پیش میرانند و در پی، سخت در کوشش

که شاید روزی از آن بگذرند، آسوده تر باشند

زمان در پیش و اسبان زمان در پس

نمی خواهم دگر اسب زمان باشم!

—————————————————-

پ.ن. : پس چی میخوام؟؟!

همان تنهای غمگیـنم، همان دیوانه مستـم      ولـــــی در عــرصـــه دنــیــــا، دلیــــل غـــم ندانـسـتــم

همه دلـشاد دلـشادم، ز غـمهـا جمله آزادم      همـــانم من همـان لیـکن، من از فــردا برون جسـتـــم

ز فـکـر خـوبـی فردا، به بیـراهی همـی رفتم      ولـی اکنـون همـه شادم،ز این عـلت که من هـــستم!

نمیمانم دگر غمگـین،و یا دلشاد مهر و کـین      که از خوبــی،بـدی، هر دو، همه سرمست سرمستم

نمیدانم چرا این سـان،سخن رانم زکنه جان      بـــه هـر عـلـت که باشـد خود، از آن عـلـت رود دستم

دگــر یارای گـفتن هم، نمـانـدو رفـت امـروزم       زهر سو بانگ می آید: همان هستم! همان هستم!

لحظه ای نیست دگر

من نخواهم بود در لحظه بعد

من ِ تنها ، بی کس

زود در تنهایی خواهم مرد

جسم من شاید سالم باشد

لیک من میمیرم

کاش عاشق بودم

تا یکی باشد ، که مرا زنده کند روز دگر

من ِ تنها ، بی کس ، خواهم مرد

سعی میکردم قبلا

تا همه دنیا را سبز کنم

یا خودم را مشکی

هیچ یک رنگ نشد!

من همان آبی هستم، خواهم ماند

و جهان رنگین تر خواهد شد

خالی از سبز ولی

و کمی آبی هم کمتر خواهد داشت

و من ِ دیوانه

نقطه ای خواهم شد بس کمرنگ

خط بعدی دیگر نیست

آخر شعر اینجاست!

پسری روی موتور

دخترک تنها بود

و پسر گفت همان جمله تکراری را

و کمی مکث و گذشت،

باز هم ثانیه ای!

دخترک تنها بود

جمله ها تکراری

مثل تیک تیک میماند

که ز ساعت نشنید!!

مثل ضرب قلبش

مثل حرف بابا

مثل حرف مامان

“با حیا باش کمی هم! دختر!!”

باز هم تنها بود…

و جلوتر که امان میپنداشت:

“پس چرا رو سریت رنگین است؟؟”

و ببردندش زود!!

و کمی بعد که بابا آمد

شاید حتی به خیال

همدمی آمده بود

لیک بابا به یکی داد بلند :

“دختر جلف! بیا مقنعه ات!!”

دخترک تنها بود

خواهرم میدانم!

خواهرم میدانم

چه کشیدی از درد

درد سیلی؟ نه! ز درد خواری!

خواهرم میدانم

او برادر نابود

نا خلف بود!! همین!

پس چرا جای همان ناخلفان

همه را روی تو خالی کردند؟

یادم آمد! آری

توی این قصه ما

دخترک تنها بود

و همین چندی پیش

روی سر بسته تو را شیطنتی میکردند

و به زور از سرت آن رو سری گلگلی ات را که هنوز

بوی نویی میداد

میکشیدند و به جایش کُله پر داری!!!

و همین حالا هم

سر معصومت را

داخل چادر شاید بپسندند کمی!

بوم نقاشی بود،

که به هر روز یکی رنگ زدند؟!

یا سر کوچک یک چوب درخت؟!

هجو میگویم؟ شاید!

لیک من میدانم

که میان مردم

دخترک تنها بود!!!

سلام

این دفعه شعر نگفتم آخه اعصابم خورده!!!!

خسته شدم

خسته شدم از این که بهم بگن چه لباسی حق دارم بپوشم چه لباسی حق ندارم!

خسته شدم از این که بهم بگن چه آهنگی حق دارم گوش بدم چه آهنگی حق ندارم!

خسته شدم از این که بهم بگن با چه کسی حق دارم برم بیرون با چه کسی حق ندارم!

خسته شدم از این که بهم بگن با چه کسی حق دارم حرف بزنم با چه کسی حق ندارم!

من حق دارم تا زمانی که مزاحم بقیه نشدم هر جور که دلم میخواد زندگی کنم!!!

و این کارو میکنم….

شما هم حق دارید . نذارین این حق رو ازتون بگیرن

توضیح : منظورم مامان بابام نبودنا! منظورم کاملا سیاسی بود چه تو کشورم چه تو دانشگاهم!