«می تراود مهتاب»؟
پس تراویدن کو؟!
این شب تار کجا مهتابیست؟!
«می درخشد شب تاب»؟
پس درخشیدن کو؟!
چشم، شب تاب کجا میبیند؟!
«نیست یکدم شکند خواب به چشم کس»، خواب؟!
«غم این خفته چند…»
خفته بودند ای کاش…
خویش بر خواب زدند این مردم!
لیک از غصه خویش و وطنم
«خواب در چشم ترم میشکند!»
آن عزیزی که برفتست سفر، بار خدایا به سلامت دارش
دلش از غصه تهی دار و به شادی و سعادت دارش
گر چه دور از من و من دور تر از او بودم
یا رب آن یار سفر کرده به خوبی و خوشی باز آرش
یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم….
پ.ن: این شعر از من نیست!!! البته فکر کنم اونقدر معروف باشه که نیاز به گفتن نداره ولی خوب قول داده بودم شعرایی که مال خودم نیست رو مشخص کنم
پ.ن۲: بابا باور کنید نه من طوریم شده، نه کسی بهم “نه” گفته، نه منظورم از بی سروپا شخص خاصیه!!! فقط این شعر خیلی قشنگ و پر معنی بود زدم. باور کنید منظور خاصی نداشتم
پ.ن۳: وای خدااااااااااااااا ! دوستان محترم من طلب عشق از هیچ بی سر و پایی نکردم!!! 
از هیچ کار گذشتمم پشیمون نیستم! این شعر منظورم یه چیزی تو مایه های این بود که یعنی اگه تنها هم بشم به این سادگیا عاشق نمیشم!!! حالا بازم حرف در بیارید!
به کی بگم دوست دارم؟ وقتی کسی رو نمیخوام
به کی بگم عاشقتم؟ وقتی هوس مونده برام
به کی بگم پیشم بمون؟ بگم واسم قصه بخون؟
به کی بگم؟ نه نمیگم! مونده واسم ازت نشون
کیو برم بغل کنم؟ گونه هاشو من، تر کنم
دستای کیو بگیرم؟ به خاطر کی بمیرم؟
میخوام برم یه جای دور، دور از تو و دور از غرور
دور از غرور خواستنت، دور از تو دور از عطر و نور
نمیخوامت، دوس ندارم پیشت بمونم همیشه
یه روز که من باید برم، خودم میدونم نمیشه!
شاید یکم دلواپسم، واسه تو واسه اون دلت
واسه خونه ی قدیممام، یادت میاد میگفتمت؟
میگفتم اینجا میمونم، اگه برم نمیتونم
نمیتونم جای دیگه! آره خودم خوب میدونم
ولی بذار رها باشم، مثل تو قصه ها باشم
بذار از امروز تا ابد، مثل غریبه ها باشم
سوار اسب سم طلا، میرم به جنگ اژدها
یه اژدهای آتشین، همون که بود تو قصه ها…
«قطار میرود»
نمیروی!
«تمام ایستگاه میرود»
نمیروی!
ز خاطرم نمیروی تمام ایستگاه و هر قطار گر رود…
گفته بودم روزی
“کاش عاشق بودم”
ولی اکنون گویم
کاشکی عشق نبود
کاش احساس بشر حد خودش را میدید
و ز تعداد شمارشگر دست
از همین پنج عدد انگشتان
از همین دیدن و بوییدن و سه حس دگر
وارد عرصه بی رحم و خیالی چون عشق
هرگز عمر نمیشد که مرا کرد چنین
دیدنم دیدن یار
یا که بوییدن عطرش همه وقت
یا شنیدن سخن گفته ز او
لمس دستان لطیف
طعم لبهای چو لعل و شکرش…
پنج حسی که مرا کرده کنون بی خود و دیوانه ترین!
وقتی که صبحدم
با بوی موی تو بیدار میشوم
تا شامگاه
در فکر یاس و گل سرخ نیستم!
وقتی لبان من
با طعم لعل لبانت اسیر شد
دیگر چه سود؟ شهد و شکر از برای چه؟!
وقتی کنار من
میگویی از دلت
آری نمیشنوم حرفهای تو!
مستانه میکنم نگهی از برای تو…
من مجرمم ببخش مرا ای عزیزِ جان!
با عطر و نور و نگاه و صدای تو
شاید طلسم میشود این جان عاشقم
با روی ماه تو
دیوانه میشود این قلب شیشه ایم!
قلبت ز سنگ نیست
از جنس نرم پر یک فرشته است!
قلبم ز قلب تو آمد پدید پس
گفتم که شیشه ز سنگ است ریشه اش
غافل که تو
از نرم نرم وجودت گذشته ای!
از اشک صیقلی تو بدادی برای من
صاف و زلال و پاک مثال سپیده دم
آنروز قلب من
بی تاب و بی قرار
بهر تو میدوید…
دیگر ندیدمش!
گفتم که شاید آن دل شیدا به سنگ خورد…
اما نه! این همه یک اشتباه بود
قلب بزرگ تو…
آن قلب کوچک این کوچک غریب…
آغوش باز تو…
چشمان بسته ام…
آه ای عزیز نبخشم! به هیچکس!
تنها به خود! به وجودت، به بودنت!
تنها به یک نفس…
بگذار طعم وجودت به من رسد!
بگذار زنده بمانم به خاطرت…
دیــوانه گــر شـــدم همه از بـهر یــار بود آن یـــــار دلنــــواز که نــازش به کـــار بود
خوش بود هم سـخنی با غــریـــب لیک آن یــــار خوش وقــار بهر منش انتظار بود
بگسستم از تـــــــو و دگـران بهر روی او آن مـــاه خوش ادا که گـــلی از بهـار بود
طعمش چو نـوش آن گل زیبای بوستان از مـهــــــربانیــش چه بگــویم هــــزار بود
ترسم که نیش حســـودان رسد به اوی یا از تــــــــــو کز تــــــــــو بـد روزگـــار بود
اندر خیال خود که مرا کرده ای تـــو خام چون سحر ریسمان کــه بگفتند مار بود
امــا ببــلـعــد عاقبت آن چوب راستیـــن سحر تـو را که عشق وجودت چو تار بود
عـشقــت از عـــرش به دون مـیکشـدم در ســـــرای تــــــو به خــــون میـکـشــدم
عاشقم کردی و عاشق نشدی هیهاتا عجب این عشق به بالین جنون میکشدم
*میدونم وزنش درست نیست مصراع هاش کوتاه بلنده! ولی دلم خواست!!!
در غروب سرد پاییزم نمیدانم چرا در بهار خود غم انگیزم نمیدانم چرا
گـرچـه بر لــب خـنــده دارم بـهـــر یار در دل خود اشک میریزم نمیدانم چرا
جدیدترین دیدگاهها